|
Bir gün Salman Kufanin damirçi bazarından keçirdi. Gözü na’ra çakib huşsuz halda yera yıxılan bir cavana sataşdı. Camaat o cavanın atrafına toplaşdılar. Amma Salmanı orada görandan sonra ona dedilar:
Deyasan bu cavanın beyninda xastalik var. Onun qulağına bir dua oxu. Balka sağaldı. Salman dua oxudu va cavan ayağa qalxdı. O, Salmanı göranda dedi:
Man xasta deyilam. Lakin damirçilarin bazarından keçarkan onların qızmış damirlari döymalarini görüb bu ayani xatırladım:
وَلَهُمْ مَقامِعُ مِنْ حَدِيد
«Cahannam ma’murlarının şallaqları varlarıdır». ("Hacc”, 21)
Allahın azabının qorxusundan ağlım başımdan çıxdı va yera yıxıldım. Salman onun bu sözlarindan sonra onunla dost oldu. Bu hadisadan bir müddat keçdi. Salman bir neça gün dostunu görmadi. Bildi ki, xastadir. Onun evina getdi. Başı üstüna çatanda onu can veran halda gördü. Bu vaxt Salman azraila xitab edib dedi:
يا مَلَكَ الْمَوْتِ اِرْفَقْ بِاَخِي
«Ey ölüm malayi! Manim dostumla mehriban ol»
Azrail dedi:
اِنّي بِكُلِّ مُؤْمِن رَفِيقٌ
«Man bütün mö’minlarla mehribanam».
| 
